Site icon rugby.info.pl

Więcior żegna się z jajowatą piłką

Niedzielny mecz gdańskiej Lechii z krakowską Juvenią będzie ostatnim meczem Stanisława Więciorka. Oczywiście jako zawodnika. Postaci Staszka Więciorka kibicom rugby nie trzeba przedstawiać. Znają go wszyscy, wszak to jeden z najlepszych, najbardziej zasłużonych rugbistów w historii tej dyscypliny w Polsce.

Jednakże nie wszyscy pamiętają jak wiele sukcesów Więciorek osiągnął jako zawodnik. Stąd też ta niniejsza jakże krótka historia zawodnika Stanisława Więciorka. Nasz bohater urodził się przed ponad 44 laty (dokładnie 10.IV.1965) w Lublinie. Do rugby trafił mając 15 lat, oczywiście do miejscowego klubu Budowlanych. Bardzo wcześnie, bo wieku 17 lat, zadebiutował w pierwszej drużynie Budowlanych. Było to 07.XI.1982 w meczu rozegranym w Lublinie z AZS AWF Warszawa. W klubie z Lublina grał do połowy sezonu 1987 roku. Po rundzie wiosennej przeniósł się do warszawskiego AZS-u. Gra w tym klubie przez 1,5 roku. Z warszawskim klubem zdobywa swój pierwszy tytuł MP. Wraz ze zmianami politycznymi w Polsce Więciorek zmienia klub.

Wyjeżdża spróbować swych sił na zachodzie Europy. Trafia do klubu Vierson we Francji. Ta przygoda nie trwa długo i w maju 1990 roku gra z powrotem na polskich boiskach. Gra w swoim pierwszym klubie – Budowlanych Lublin. W tym zespole gra do października 1994 roku, współtworząc wraz z kolegami najlepszy zespół w historii tego klubu. W tym okresie Budowlani Lublin to ścisła czołówka krajowa, zespół zdobywa dwa srebrne i dwa brązowe medale Mistrzostw Polski. Przy czym niewiele brakowało, aby mogli cieszyć się z tytułu MP. W tym czasie Więciorek dwa razy zostaje uznany za zawodnika roku (1991,1992). Zdecydowana większość fachowców wyrażało wtedy pogląd, że jest on najlepszym polskim rugbistą początku lat 90. Swoją przygodę z Budowlanymi Więciorek przerwał w październiku 1994 roku.

Przechodzi wtedy do gdańskiej Lechii. Lechia Gdańsk to obok Budowlanych Lublin drugi bliski sercu klub Więciorka, tak przynajmniej wynikać będzie z dalszych lat jego kariery. Z gdańską Lechią nasz bohater uzyskuje największe swoje sukcesy w zawodach klubowych. M.in. czterokrotnie zdobywa tytuł MP, zdobywa Puchar Polski, trzeci tytuł zawodnika roku (1995). Grał w Lechii potem wracał do Lublina, tak kilka razy. Od października 1994 do końca sezonu 1995 roku reprezentuje barwy Lechii wraca na rok do Lublina (1996), potem najdłuższy okres gry w biało-zielonych barwach (1997-2001). Po zakończeniu sezonu 2000/01, w wywiadzie dla „Dziennika Bałtyckiego” mówi, że Lechia to zamknięty rozdział i wraca do Lublina by tam zakończyć swoją karierę zawodniczą. Ma być grającym trenerem. Ten stan trwa przez 1,5 sezonu. Na wiosnę 2003 roku jest znowu zawodnikiem gdańskiej Lechii! Gra w niej do końca sezonu 2004/5. Jesienią 2005 roku reprezentuje ponownie barwy Budowlanych Lublin by wiosną 2006 zanotować półroczny pobyt w poznańskiej Posnanii. Od sezonu 2006/07 znowu w Lechii. Sezon 2008/09 jest już ostatnim, Staszek podejmuje decyzję o końcu kariery zawodnika.

Przechodzi do krakowskiej Juvenia. Tam jako drugi trener, jest odpowiedzialny za formację młyna. Gra w klubach to nie jedyna droga kariery zawodnika Stanisława Więciorka. Bardzo istotną rolę odegrał on również w reprezentacji Polski. W reprezentacji kraju zadebiutował meczem z Marokiem 12.IV.1987 roku. Ostatni raz zagrał 27.X.2007 w Gdyni w meczu z Chorwacją. Ponad 20 lat w reprezentacji!!! Razem zanotował 65 meczów, w tym 45 jako kapitan reprezentacji!!!

Zdobył 103 punkty, na które złożyły się 22 przyłożenia (rekord w polskiej reprezentacji). Największym sukcesem jego gry w reprezentacji był udział w zwycięskim meczu o trzecie miejsce w Pucharze FIRA w 1997 roku (mecz w Sopocie z Gruzją 29:23). Więciorek był również powoływany do reprezentacji Europy: do „15” na tourne po Namibii (1992), i do „7” na turniej w Urugwaju (1993).

Tak na koniec należy tylko wspomnieć o znanym chyba fakcie, iż bohater tej historii grał, i był wierny przez całą swoją karierę, III linii młyna. Najczęściej grał na pozycji zawodnika z numerem 8 (wiązacza).

PODSUMOWANIE
Przynależność klubowa:
1981 – 1987 – Budowlani Lublin
1987 – 1988 – AZS AWF Warszawa
1988 – 1990 – Vierson (Francja)
1990 – 1994 – Budowlani Lublin
1994 – 1995 – Lechia Gdańsk
1996 – Budowlani Lublin
1997 – 2001 – Lechia Gdańsk
2001 – 2002 – Budowlani Lublin
2003 – 2005 – Lechia Gdańsk
2005 – Budowlani Lublin (jesień)
2006 – Posnania Poznań (wiosna)
2006 – 2009 – Lechia Gdańsk
2009 – Juvenia Kraków

Liczby rozegranych meczów, zdobytych punktów (uwzględniono tylko mecze ligowe):
• Budowlani Lublin: 129 meczów, 376 punktów;
• AZS Warszawa: 23 mecze, 84 punkty;
• Lechia Gdańsk: 148 meczów, 831 punktów:
• Posnania Poznań: 8 meczów, 45 punktów .

Sukcesy klubowe:
• Tytuł MP – 5 razy, 1988 (z AZS Warszawa), 1995, 1998, 2000, 2001 (z Lechią Gdańsk);
• Srebrny medal MP – 4 razy, 1987 (z AZS Warszawa), 1990, 1992 (z Budowlanymi Lublin), 1997 (z Lechią Gdańsk);
• Brązowy medal MP – 5 razy, 1991, 1993 (z Budowlanymi Lublin), 1999, 2004 (z gdańską Lechią), 2006 (z Posnanią Poznań);
• Puchar Polski – 4 razy, 1997 (z Lechią Gdańsk), 2002 (z Budowlanymi Lublin, jako trener, Puchar rozgrywano wtedy w formule U-23), 2004, 2005 (z Lechią Gdańsk) .

Sukcesy indywidualne:
• Zawodnik roku – 3 razy, 1991, 1992, 1995

tekst: Damian Bocheński
www.lechiarugby.pl

Exit mobile version